Buna ek olarak, bu süreçte ailelerin yaşadığı zorluklar da göz ardı edilmemeli. Valilikler, sivil toplum kuruluşları ve bireyler, çocukların geleceğini güvence altına alabilmek için dayanışma içerisindeler. Eğitim hakkı, barınma gibi temel ihtiyaçların yanı sıra, çocukların psikolojik gelişimlerinin de önemini göstermek için çeşitli etkinlikler düzenleniyor. Bu etkinlikler, çocukların yaşadıkları felaketten sonra unuttukları oyun oynamak ve eğlenmek gibi basit ama hayat kurtarıcı deneyimlere dönmelerini sağlıyor. Böylelikle, çocukların ruh sağlığı korunmakta ve gelecekte daha sağlam bireyler olmalarına katkı sağlanmaktadır.

Son olarak, medyanın bu süreçteki rolü yadsınamaz. Gerçek hikayeler, global ölçekli farkındalık oluşturarak, daha fazla insana ulaşma imkânı buluyor. Paylaşılan fotoğraflar ve hikayeler, bir umut ışığı olmanın ötesinde, toplumları harekete geçiren bir güç haline geliyor. Çocukların yaşadığı travmalar, bireysel bir hikaye olmanın yanı sıra, kolektif bilinçte bir uyanış yaratıyor. Felaketten geriye kalan bu anılar, sadece geçmişin acı dolu anlarını hatırlamamız değil, aynı zamanda gelecekte benzer acıların yaşanmaması için çaba sarf etmemiz gerektiğini de hatırlatıyor.

Bu nedenle, yaşadığımız her felaketin ardından, çocukların sesi duyulmalı ve korunmalıdır. Onların geleceği, sadece kendileri için değil, bütün insanlık için bir engin denizdir. Her bir çocuk, yaşadığı felaketten sonrasına dair umut dolu bir hikaye yazma hakkına sahiptir. İşte bu yüzden, çocukların yaşadığı acılar, sadece bireysel kayıplar değil; toplumsal bir sorumluluk gerektiren durumlar olarak önümüzde durmaktadır.